Tuesday, October 19, 2010
1:56 PM | 
Posted by
Jeriko |
Read this letter as if I am talking to you, guys, in front of the class. I can fully express myself in writing, I do not want to miss any thought that I want to say. I’ll be as transparent and open as I can be so please don’t take this against me. This is purely an exposition of my opinion and rationality :) I really hope you take it seriously and read it patiently. Pinagtyagaan ko talaga siya para masabi ko na lahat. Maraming salamat!
To my dear 2H1,
Hello guys! First of all, maraming salamat nga pala sa first semester na ito! It was a tough one, don’t you think? Mas demanding na nga ang requirements as years and semesters progress. I have made this post as my post-semestral address (arte ba?) Yeah, maybe yes, it just shows how I wanted to take my presidency for the past semester. Remember, I have posted an open letter to H1, that was actually my thoughts para sa buong year, those were the things that I dreamt of, aspired of for the class.
Semestral break naman, so if you allow me, find time to read this post. Yun na lang ang hihingiin ko, napakasimple, basahin at pag-isipan ng mabuti ang post ko na ito. Yes, this might be an ineffective way, but let’s prove ourselves na we can be more than that. In either way, oral or written, it seems so hard to instill something, hindi ba?
“Sa isang taong katulad ko na hindi ma-PR, hindi matatas ang communication skills, mas minarapat kong idaan sa isang sulat” Yes, this is what I thought nung una kong sinulat ang letter ko para sa inyo. It was already a tough thing to do for my part kasi iba na ang expectations niyo sa akin. Iba na rin ang expectation kosa sarili, feel ko napakaraming mata na ang titingin sa bawat kilos ko. Yes, it is true, nahihirapan akong i-express ang aking sarili sa harap ng klase lalo na kapag isang napaka-importanteng bagay ang dapat sabihin sa inyo. I am glad to say na, dahil s pagiging president ko, mas nagging vocal at more eloquent naman ako sa pag-announce at remind sa inyo. Ang fallback ko lang ay ang “conviction.” Well yes, perhaps, hindi kasi nakakasindak mag-anounce at magremind ang isang katulad ko. Hindi katulad ng iba na magsasalita pa lang sa harap, may tikas at awtoridad na. Nagkulang nga ba talaga ako sa angas sa paglead sa inyo? Maaring oo, pero ito lang ang sasabihin ko sa inyo, hindi ako mahilig sumigaw, hindi ako nag-gagalit-galitan para makuha ang atensyon niyo para pakinggan ako. Come on guys?! We are 18 years old, at least, sa klase, and we do not have to be hard headed, spoiled brat adults para kunin ang attention niyo. Honestly speaking, mahirap mag-announce sa inyo, dahil nakikisabay kayo sa akin. Paminsan dumarating na lang ako sa puntong iniisip ko na “sana matapos ko na itong announcement, for the sake of announcing.” I have always wanted what’s best for H1, kaya sinasabi ko agad ang mga importanteng bagay sa inyo. Eto lang hinihingi ko, kapag my mag-aannounce sa harap ng klase, be attentive, ibigay ang tennga, utak, at puso sa nagsasabi. Hindi porket kaklase lang natin yan, hindi na natin rerespetuhin. We are entitled to be respected and be heard. Sana matuto tayong lumugar. Ako nagsasabi sa inyo, kapag dumating ang time na kayo naman ang nasa lugar naming, mararamdaman niyo kung gaano kahirap ang magturo ng isang bagay sa mga taong parang walang interes sa sinasabi mo. Dapat nga hindi na pinapaalala ang mga ganitong bagay dahil ‘common sense’ na lang naman ito eh, pero sige, para maalala niyo, baka sakalin ayaw niyo lang alalahanin, kaya eto pinapaalala na lamang uli sa inyo.
“I hope I have made my point, kung may kulang man, sana ay marealize natin ito.” Iwrote this one to tell everyone na kung ano ba dapat ang malaman ninyo. This one is a clear manifestation na hindi ako nagkukulang nag pagpapaalala sa inyo. Paminsan nga hinahayaan ko na lang na lang kahit magmukhang sirang plaka na lang ako kakaulit ng mga tinatanong ninyo. Ito lang naman ang stand ko diyan guys, I know you are pressing on me, ‘pounding on me,’ dahil sa ako nga ang president ng klase, “it is my responsibility as well to remind you ng mga assignments, seatworks, quizzes, at kung anu-ano pang anik na tinatanong ninyo.” Una sa lahat, pare-parehas tayo ng binabayad na tuition fee, pare—parehas po tayong mga estudyante, pare-parehas po tayong nasa klase sa tuwing magpapaalala at mag-aannounce ang mga professors. Ang naiba lang naman, at nakakapagtakang criteria, ay ang pagiging presidente ko. Sa mga absent, maiintindihan ko pa, pero hindi ba nakakahiyang isipin na hindi mo tinutupad ang responsbilidad mo bilang estudyante? Sana maging sensitive naman tayo kahit minsan, we should know among ourselves kung hanggang saan lang dapat tayo. We should be aware kung ano dapat ang priorities natin. Hindi naman sa sobrang pagmamadamot, pero sobra kasi magtanong eh, nakakadismaya kasi ang lalakas magcutting ng iba sa atin, kung makapag-ingay sa klase, magdaldalan kala mo wala ng bukas – hindi naman pala alam ang gagawin. Isipin niyo naman may iba ring pinagkakaabalahan ang mga inaabala ninyo. Pero kung magka-clarify man kayo, ayos lang rin naman, basta ba yung approach at build ng question niyo ay appropriate and polite – you’ll be fully accommodated. May iba kasi ang labas demanding kaya nakakawalang gana sagutin eh. You’ll feel the same too kapag lagi kayong tinatanong, nakakainis, kasi alam niyo yun, yung tipong naka-mic na’t lahat, sinabi na ang dapat gawin, kinagabihan tatanungin ka kung ano sinabi – unless nga lang you have low standards for academics, maiintindihan ko pa kung bakit.
”Sana naaipaabot ko sa inyo ang “rationale” sa pagpili ko ng pagpapaabot ng mensahe sa bawat grupo.” Kung inyong napansin, dapat sa mga persons na nagsa-stand out per group ang makakatanggap ng letter na ito kasi through that I know makakarating sa inyo ng maayos sa mas katanggap-tanggap na approach dahil alam niyo kung paano kayo sa bawat grupo niyo diba? But come to think of it, I should not have tolerated ang groupings sa class. Let’s face it, we aren’t a class yet, we are divided into groups – hindi ba? Pumipili tayo ng gusto nating pakisamahan. H1 exists as a title, but not as a class. Madaming discrimination and divided principles ang class natin. Aminado tayo dun, lalo ako – may group din ako kaya I understand. When will we operate again as a class kaya? Memory serves me right, just last year, ang dynamic ng class natin, super flexible, kayang pakisamahan ang lahat. Pero ngayon, namimili na tayo. Kung nasan ang isa, dapat nandun din ung iba. It’s nice to see the camaraderie and brother/sisterhood operated in every group, pero as a class kaya, do we? Not much. I want to say sorry for tolerating this thing, imbis na i-open ko ang issue about this one, pinabayaan ko lang. Tsaka hindi lang magiging ganun kadali ang pagtackle sa isyung ito, why? Kasi we have more freedom, we have found our niches sa circle of friends natin, we are already operating in a routine na common within our group. Parang islands nga tayo sa class eh, different culture? Di ba? Bakit nga ba sila mga friends natin – kasi nagse-share tayo ng common interest – well, alam niyo na kung anu man yan, mapakinaiinisang kaklase na gusto pagtulungan, anu man yan. Try kaya natin to reach out sa ibang tao sa class. Try to know everybody, we barely have 4 years in college to do stuffs together. Let’s trash our prejudices, ang lalakas natin mang-alaska, manghusga, at mang-asar, hindi pa naman natin sila lubusang kilala. This doesn’t have to be imposed, I just catapulted the idea – para aware lang tayo. We have our choice.
Siguro naman napansin niyo how I took and handled my position. Honestly, ayoko na talaga pumasok into any affiliation this collegekasi I’m sure na magiging interference lang siya sa studies, which it did this semester. I didn’t know what to expect this semester when you voted me to be on where I am now. I thought you guys were easy to handle – medaling i-manage. No issue of mishandling. But I was partly wrong. Everytime na mag-announce ako, nakikita ko naman ang effort ng iba na magpatahimik para making sa akin, pero paminsan may mangilan-ngilan na hindi ko mawari kung nananadya o sadyang bingi lang dahil lagging hindi alam ang gagawin o pinapaulit ang sinabi ko. Hindi niyo rin ako narining sumigaw, sitsit lang ako ng sitsit, bakit? Kasi ang grade school kasi ng dating eh, alam niyo yun, walang kusa at repeto sa iba. Kelangan pa-espesyal na pinapaalalahanan pa. This actually made me think kung effective ba talaga ako – this is how serious I am sa duties that is expected from me. Pero as time goes by, I felt that I’ve lost my appetite, kasi we are caught in a vicious cycle repeating things over and over. Reminding the same things all the time. Nakakastress, nakakapagod kasi estudyante rin naman kaming mga officers niyo noh, not only me. I seriously felt na hindi na ako fit sa position ko, H1 made feel that way. Think what you wanna think – maarte, matampuhin, anything! I do not care anymore. I have to say these things for the last time para maibuhos ko na in one blow. I feel that we were taken for granted – bakit humirap nang pakiusapan ang H1, dahil ba may pansarili tayong mga interes? May choice kayo? It is not of your concern? Marahil nga, pero matuto naman sana tayo makisama, we are to be together until fourth year. Let’s build a class of teamwork and friendship. I compromised my studies na nga just to comply with what is due from me.
I hope I have shown you what has transpired this semester from what we aspired. To wrap things up…
Again, maraming salamat sa opportunity and trust na ibinigay niyo sakin. Sa kabila ng lahat, it’s still an honor to serve you guys! I have discerned about my decision to leave my current post effective at the end of this semester. Although it was a short span of time to lead the class, mukhang ang tagal niya. Leave all the bad thought because of frustration and stress behind. It has been my principle n asana lahat sa H1 ay mabigyan ng equal chance and exposure to lead the class. Alam niyo kasi, baka sa industry, maging leaders or head tayo kaya mainam na magkaroon natayong lahat ng position sa kahit ano man ang affiliations natin so that we know how it workd and operates. At least, we have an idea how to respond when faced with decision making. Ako man ang president niyo o hindi, estudyante pa rin ako. We have equal opportunities to grab sa university, it’s just a matter of diskarte. Sa susunod na mga hahawak ng class, I am willing to assist you guys. My term expires (arte!), but my mission endures!
Final wish ko lang, sana maki-cooperate na tayo, let us be active. Be achievers guys! We are H1 for a reason!
Yours truly,
Jeriko Rufo Memije
To my dear 2H1,
Hello guys! First of all, maraming salamat nga pala sa first semester na ito! It was a tough one, don’t you think? Mas demanding na nga ang requirements as years and semesters progress. I have made this post as my post-semestral address (arte ba?) Yeah, maybe yes, it just shows how I wanted to take my presidency for the past semester. Remember, I have posted an open letter to H1, that was actually my thoughts para sa buong year, those were the things that I dreamt of, aspired of for the class.
Semestral break naman, so if you allow me, find time to read this post. Yun na lang ang hihingiin ko, napakasimple, basahin at pag-isipan ng mabuti ang post ko na ito. Yes, this might be an ineffective way, but let’s prove ourselves na we can be more than that. In either way, oral or written, it seems so hard to instill something, hindi ba?
“Sa isang taong katulad ko na hindi ma-PR, hindi matatas ang communication skills, mas minarapat kong idaan sa isang sulat” Yes, this is what I thought nung una kong sinulat ang letter ko para sa inyo. It was already a tough thing to do for my part kasi iba na ang expectations niyo sa akin. Iba na rin ang expectation kosa sarili, feel ko napakaraming mata na ang titingin sa bawat kilos ko. Yes, it is true, nahihirapan akong i-express ang aking sarili sa harap ng klase lalo na kapag isang napaka-importanteng bagay ang dapat sabihin sa inyo. I am glad to say na, dahil s pagiging president ko, mas nagging vocal at more eloquent naman ako sa pag-announce at remind sa inyo. Ang fallback ko lang ay ang “conviction.” Well yes, perhaps, hindi kasi nakakasindak mag-anounce at magremind ang isang katulad ko. Hindi katulad ng iba na magsasalita pa lang sa harap, may tikas at awtoridad na. Nagkulang nga ba talaga ako sa angas sa paglead sa inyo? Maaring oo, pero ito lang ang sasabihin ko sa inyo, hindi ako mahilig sumigaw, hindi ako nag-gagalit-galitan para makuha ang atensyon niyo para pakinggan ako. Come on guys?! We are 18 years old, at least, sa klase, and we do not have to be hard headed, spoiled brat adults para kunin ang attention niyo. Honestly speaking, mahirap mag-announce sa inyo, dahil nakikisabay kayo sa akin. Paminsan dumarating na lang ako sa puntong iniisip ko na “sana matapos ko na itong announcement, for the sake of announcing.” I have always wanted what’s best for H1, kaya sinasabi ko agad ang mga importanteng bagay sa inyo. Eto lang hinihingi ko, kapag my mag-aannounce sa harap ng klase, be attentive, ibigay ang tennga, utak, at puso sa nagsasabi. Hindi porket kaklase lang natin yan, hindi na natin rerespetuhin. We are entitled to be respected and be heard. Sana matuto tayong lumugar. Ako nagsasabi sa inyo, kapag dumating ang time na kayo naman ang nasa lugar naming, mararamdaman niyo kung gaano kahirap ang magturo ng isang bagay sa mga taong parang walang interes sa sinasabi mo. Dapat nga hindi na pinapaalala ang mga ganitong bagay dahil ‘common sense’ na lang naman ito eh, pero sige, para maalala niyo, baka sakalin ayaw niyo lang alalahanin, kaya eto pinapaalala na lamang uli sa inyo.
“I hope I have made my point, kung may kulang man, sana ay marealize natin ito.” Iwrote this one to tell everyone na kung ano ba dapat ang malaman ninyo. This one is a clear manifestation na hindi ako nagkukulang nag pagpapaalala sa inyo. Paminsan nga hinahayaan ko na lang na lang kahit magmukhang sirang plaka na lang ako kakaulit ng mga tinatanong ninyo. Ito lang naman ang stand ko diyan guys, I know you are pressing on me, ‘pounding on me,’ dahil sa ako nga ang president ng klase, “it is my responsibility as well to remind you ng mga assignments, seatworks, quizzes, at kung anu-ano pang anik na tinatanong ninyo.” Una sa lahat, pare-parehas tayo ng binabayad na tuition fee, pare—parehas po tayong mga estudyante, pare-parehas po tayong nasa klase sa tuwing magpapaalala at mag-aannounce ang mga professors. Ang naiba lang naman, at nakakapagtakang criteria, ay ang pagiging presidente ko. Sa mga absent, maiintindihan ko pa, pero hindi ba nakakahiyang isipin na hindi mo tinutupad ang responsbilidad mo bilang estudyante? Sana maging sensitive naman tayo kahit minsan, we should know among ourselves kung hanggang saan lang dapat tayo. We should be aware kung ano dapat ang priorities natin. Hindi naman sa sobrang pagmamadamot, pero sobra kasi magtanong eh, nakakadismaya kasi ang lalakas magcutting ng iba sa atin, kung makapag-ingay sa klase, magdaldalan kala mo wala ng bukas – hindi naman pala alam ang gagawin. Isipin niyo naman may iba ring pinagkakaabalahan ang mga inaabala ninyo. Pero kung magka-clarify man kayo, ayos lang rin naman, basta ba yung approach at build ng question niyo ay appropriate and polite – you’ll be fully accommodated. May iba kasi ang labas demanding kaya nakakawalang gana sagutin eh. You’ll feel the same too kapag lagi kayong tinatanong, nakakainis, kasi alam niyo yun, yung tipong naka-mic na’t lahat, sinabi na ang dapat gawin, kinagabihan tatanungin ka kung ano sinabi – unless nga lang you have low standards for academics, maiintindihan ko pa kung bakit.
”Sana naaipaabot ko sa inyo ang “rationale” sa pagpili ko ng pagpapaabot ng mensahe sa bawat grupo.” Kung inyong napansin, dapat sa mga persons na nagsa-stand out per group ang makakatanggap ng letter na ito kasi through that I know makakarating sa inyo ng maayos sa mas katanggap-tanggap na approach dahil alam niyo kung paano kayo sa bawat grupo niyo diba? But come to think of it, I should not have tolerated ang groupings sa class. Let’s face it, we aren’t a class yet, we are divided into groups – hindi ba? Pumipili tayo ng gusto nating pakisamahan. H1 exists as a title, but not as a class. Madaming discrimination and divided principles ang class natin. Aminado tayo dun, lalo ako – may group din ako kaya I understand. When will we operate again as a class kaya? Memory serves me right, just last year, ang dynamic ng class natin, super flexible, kayang pakisamahan ang lahat. Pero ngayon, namimili na tayo. Kung nasan ang isa, dapat nandun din ung iba. It’s nice to see the camaraderie and brother/sisterhood operated in every group, pero as a class kaya, do we? Not much. I want to say sorry for tolerating this thing, imbis na i-open ko ang issue about this one, pinabayaan ko lang. Tsaka hindi lang magiging ganun kadali ang pagtackle sa isyung ito, why? Kasi we have more freedom, we have found our niches sa circle of friends natin, we are already operating in a routine na common within our group. Parang islands nga tayo sa class eh, different culture? Di ba? Bakit nga ba sila mga friends natin – kasi nagse-share tayo ng common interest – well, alam niyo na kung anu man yan, mapakinaiinisang kaklase na gusto pagtulungan, anu man yan. Try kaya natin to reach out sa ibang tao sa class. Try to know everybody, we barely have 4 years in college to do stuffs together. Let’s trash our prejudices, ang lalakas natin mang-alaska, manghusga, at mang-asar, hindi pa naman natin sila lubusang kilala. This doesn’t have to be imposed, I just catapulted the idea – para aware lang tayo. We have our choice.
Siguro naman napansin niyo how I took and handled my position. Honestly, ayoko na talaga pumasok into any affiliation this collegekasi I’m sure na magiging interference lang siya sa studies, which it did this semester. I didn’t know what to expect this semester when you voted me to be on where I am now. I thought you guys were easy to handle – medaling i-manage. No issue of mishandling. But I was partly wrong. Everytime na mag-announce ako, nakikita ko naman ang effort ng iba na magpatahimik para making sa akin, pero paminsan may mangilan-ngilan na hindi ko mawari kung nananadya o sadyang bingi lang dahil lagging hindi alam ang gagawin o pinapaulit ang sinabi ko. Hindi niyo rin ako narining sumigaw, sitsit lang ako ng sitsit, bakit? Kasi ang grade school kasi ng dating eh, alam niyo yun, walang kusa at repeto sa iba. Kelangan pa-espesyal na pinapaalalahanan pa. This actually made me think kung effective ba talaga ako – this is how serious I am sa duties that is expected from me. Pero as time goes by, I felt that I’ve lost my appetite, kasi we are caught in a vicious cycle repeating things over and over. Reminding the same things all the time. Nakakastress, nakakapagod kasi estudyante rin naman kaming mga officers niyo noh, not only me. I seriously felt na hindi na ako fit sa position ko, H1 made feel that way. Think what you wanna think – maarte, matampuhin, anything! I do not care anymore. I have to say these things for the last time para maibuhos ko na in one blow. I feel that we were taken for granted – bakit humirap nang pakiusapan ang H1, dahil ba may pansarili tayong mga interes? May choice kayo? It is not of your concern? Marahil nga, pero matuto naman sana tayo makisama, we are to be together until fourth year. Let’s build a class of teamwork and friendship. I compromised my studies na nga just to comply with what is due from me.
I hope I have shown you what has transpired this semester from what we aspired. To wrap things up…
Again, maraming salamat sa opportunity and trust na ibinigay niyo sakin. Sa kabila ng lahat, it’s still an honor to serve you guys! I have discerned about my decision to leave my current post effective at the end of this semester. Although it was a short span of time to lead the class, mukhang ang tagal niya. Leave all the bad thought because of frustration and stress behind. It has been my principle n asana lahat sa H1 ay mabigyan ng equal chance and exposure to lead the class. Alam niyo kasi, baka sa industry, maging leaders or head tayo kaya mainam na magkaroon natayong lahat ng position sa kahit ano man ang affiliations natin so that we know how it workd and operates. At least, we have an idea how to respond when faced with decision making. Ako man ang president niyo o hindi, estudyante pa rin ako. We have equal opportunities to grab sa university, it’s just a matter of diskarte. Sa susunod na mga hahawak ng class, I am willing to assist you guys. My term expires (arte!), but my mission endures!
Final wish ko lang, sana maki-cooperate na tayo, let us be active. Be achievers guys! We are H1 for a reason!
Yours truly,
Jeriko Rufo Memije
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
I know it takes time, hindi naman agad agad makikita ang results sa mga sinabi ko at mga napansin ko.
kahit nga i-absorb ang mga ideas dito, it's so hard.
it's up to each and everyone of us to constantly remind everyone to what is due from us
to those who have found time reading my blog post, my utmost thanksgiving for not turning down my request.
sa mga hindi naka-appreciate, maraming salamat for being true and still finding time to read
sa mga nakuha ang punto ko at handang yakapin, maraming salamat for sharing the same sentiment as mine.
thanks bigtime! :)
Post a Comment